Stefan Kieniewicz (1907-1992)

Członek redakcji „Przeglądu Historycznego” od 1949, redaktor w latach 1952-1992.

Ukończył studia historyczne na Uniwersytecie Poznańskim w 1930 r., doktoryzował się w Warszawie pod kierunkiem Marcelego Handelsmana w 1934, habilitował na Uniwersytecie Jagiellońskim w 1946 r. Przez cały okres powojenny związany był z Instytutem Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego (od 1949 jako profesor), choć przez kilkanaście lat pracował równolegle w Instytucie Historii PAN. Członek Polskiej Akademii Nauk od 1965 a w latach 1969–1983 przewodniczący jej Komitetu Nauk Historycznych.

Należał do najwybitniejszych badaczy polskiego wieku XIX; zajmował się przede wszystkim dziejami konspiracji patriotycznych i powstań narodowych lecz pozostawił po sobie również dzieła z zakresu historii społecznej, historii miast i biografistyki. Jego dorobek naukowy składa sie z niemal tysiąca pozycji; był autorem kilkudziesięciu książek – m. in. Historia Polski 1795-1918 (1968), Powstanie styczniowe (1972), Warszawa w latach 1975-1914 (1976) – oraz edytorem nie mniejszej liczby  wydawnictw źródłowych. Wypromował około 40 doktorów; do najbardziej znanych jego uczniów należą  Barbara Grochulska, Krzysztof Groniowski, Franciszka Ramotowska i Jerzy Skowronek.

Jako redaktor „Przeglądu” potrafił precyzyjnie zorganizować pracę zespołu redakcyjnego, konsekwentnie dbał o selekcję napływających tekstów zaś zakwalifikowanym do druku niestrudzenie starał się nadawać jak najdoskonalszy kształt merytoryczny i formalny.